Με τα μάτια χαμηλά
στο στενό μου ξενυχτά,
τι κι αν έχει ξεροβόρι,
το δικό μου το αγόρι.
Σαν με δει από μακριά
τρέμει σαν την καλαμιά
και το χρώμα του αλλάζει,
κίτρινο φλουρί λες μοιάζει.
Παναγιά μου πως αργεί
μια λεξούλα να μου πει.
Μήνες πέρασαν κι ακόμα
στέκει εκεί σαν μια κολόνα.
Παναγιά μου πως αργεί
στο κατώφλι μου να ’ρθεί.
Δεν το ξέρει το καημένο
πως κι εγώ το περιμένω.
Ώρες στέκεται εκεί,
Κυριακή, καθημερνή.
Πως φοβάμαι μην κρυώνει
σαν αρχίζει και νυχτώνει.
Η ματιά του σαν σπαθί
να με φτάσει προσπαθεί.
Τρέμω μήπως κάποια μέρα
βαρεθεί και κάνει πέρα.
Παναγιά μου πως αργεί
μια λεξούλα να μου πει.
Μήνες πέρασαν κι ακόμα
στέκει εκεί σαν μια κολόνα.
Παναγιά μου πως αργεί
στο κατώφλι μου να ’ρθεί.
Δεν το ξέρει το καημένο
πως κι εγώ το περιμένω.
|
Me ta mátia chamilá
sto stenó mu ksenichtá,
ti ki an échi kserovóri,
to dikó mu to agóri.
San me di apó makriá
trémi san tin kalamiá
ke to chróma tu allázi,
kítrino flurí les miázi.
Panagiá mu pos argi
mia leksula na mu pi.
Mínes pérasan ki akóma
stéki eki san mia kolóna.
Panagiá mu pos argi
sto katófli mu na ’rthi.
Den to kséri to kaiméno
pos ki egó to periméno.
Ώres stékete eki,
Kiriakí, kathimerní.
Pos fováme min krióni
san archízi ke nichtóni.
I matiá tu san spathí
na me ftási prospathi.
Trémo mípos kápia méra
varethi ke káni péra.
Panagiá mu pos argi
mia leksula na mu pi.
Mínes pérasan ki akóma
stéki eki san mia kolóna.
Panagiá mu pos argi
sto katófli mu na ’rthi.
Den to kséri to kaiméno
pos ki egó to periméno.
|