Με προσπέρασε το λεωφορείο
πάλι απόμεινα μόνη στο κρύο
τι κι αν πρόσμενα τόσο στη στάση
μ’ έχεις πάντα κι εσύ προσπεράσει.
Έτσι είναι η τύχη γραμμένη
η πασιέντζα ετούτη δεν βγαίνει.
Πάντα το χρώμα μου ήταν το γκρίζο
πίσω απ’ το τζάμι ετούτο δακρύζω
νιώσε επιτέλους πόσο σε θέλω
και σε περιμένω, και σε περιμένω.
Πάντα το χρώμα μου ήταν το γκρίζο
πόσο κουράστηκα λάθος να ελπίζω
δες με για λίγο μόνη πως μένω
και σε περιμένω, και σε περιμένω.
Αχ να το ‘ξερες πόσο πονάω
κοίταξέ με κρυφά σ’ αγαπάω
μα δεν μπήκες ποτέ στο γραφείο
τόσα χρόνια εφτάμιση δύο
Έτσι είναι η τύχη γραμμένη
η πασιέντζα ετούτη δεν βγαίνει.
|
Me prospérase to leoforio
páli apómina móni sto krío
ti ki an prósmena tóso sti stási
m’ échis pánta ki esí prosperási.
Έtsi ine i tíchi gramméni
i pasiéntza etuti den vgeni.
Pánta to chróma mu ítan to gkrízo
píso ap’ to tzámi etuto dakrízo
nióse epitélus póso se thélo
ke se periméno, ke se periméno.
Pánta to chróma mu ítan to gkrízo
póso kurástika láthos na elpízo
des me gia lígo móni pos méno
ke se periméno, ke se periméno.
Ach na to ‘kseres póso ponáo
kitaksé me krifá s’ agapáo
ma den bíkes poté sto grafio
tósa chrónia eftámisi dío
Έtsi ine i tíchi gramméni
i pasiéntza etuti den vgeni.
|