|
Άφησαν τη γύμνια τους και ντύθηκαν
Απ’ την πόρτα του Παράδεισου
βγήκαν μ’αναφιλητά
Στην αρχή ήταν οι σαύρες, η φωτιά και η σπηλιά
κι ένας σέλας που έβαφε τη λάσπη ξανθιά
Οι εκρήξεις του σύμπαντος μας δώσαν καρδιά
μα μαγιά ήταν τ’ ατσάλι και ζυμάρι η φωτιά
Με δυο πόλους στηρίξαμε τη ζωή μας για πάντα
Ο έρωτας κι ο θάνατος, στοχασμός στα σαράντα
μα η ελπίδα είναι αυτή που γεννιέται και μένει
στις αυλές των παιδιών σε μια χώρα καμένη
Τώρα δυο εποχές μείναν, ήλιος και χιόνι
Σ’ άλλους τόπους και μέρη πιο νωρίς πια νυχτώνει
Εκεί οι αγέρες κουρνιάζουν στα ζεστά μέτωπά τους
και στεγνώνουν το αίμα απ’ τα ψεύτικα δάκρυά τους
Ας ήμουν κύμα σε ακτή να πάρω
αυτό που μου αναλογεί
Ας ήμουν ήλιος σε βροχή κι ας γεννιόμουν
σε λάθος εποχή
Ας ήμουν πλάσμα από πηλό για
να λιώσω και να ξαναπλαστώ
Ας ήμουν ποίημα και ωδή
ένας στίχο γεμάτος με οργή
|
Άfisan ti gimnia tus ke ntíthikan
Ap’ tin pórta tu Parádisu
vgíkan m’anafilitá
Stin archí ítan i savres, i fotiá ke i spiliá
ki énas sélas pu évafe ti láspi ksanthiá
I ekríksis tu síbantos mas dósan kardiá
ma magiá ítan t’ atsáli ke zimári i fotiá
Me dio pólus stiríksame ti zoí mas gia pánta
O érotas ki o thánatos, stochasmós sta saránta
ma i elpída ine aftí pu genniéte ke méni
stis avlés ton pedión se mia chóra kaméni
Tóra dio epochés minan, ílios ke chióni
S’ állus tópus ke méri pio norís pia nichtóni
Eki i agéres kurniázun sta zestá métopá tus
ke stegnónun to ema ap’ ta pseftika dákriá tus
As ímun kíma se aktí na páro
aftó pu mu analogi
As ímun ílios se vrochí ki as genniómun
se láthos epochí
As ímun plásma apó piló gia
na lióso ke na ksanaplastó
As ímun piima ke odí
énas stícho gemátos me orgí
|
