|
Χόρεψα μόνος μου ό,τι ονειρεύτηκα
ζωή παράξενη πάντα σε δέχτηκα
πρόποση επίσημη σ’ όλα τα ψεύτικα
παράξενη γιορτή
Σε ό,τι δέθηκα κι ύστερα χώρισα
σ’ ό,τι αγάπησα κι ό,τι δεν μπόρεσα
σ’ ό,τι αρνήθηκα και σ’ ό,τι δώρισα
παράξενη γιορτή
Με γλυκό κουταλιού
και στη θλίψη δωματίου παλιού
μάνα εγώ θα σε δω
όλα χάθηκαν κι όλα είναι εδώ
Ένα μονόλογο στο τζάμι έγραψα
ύστερα γέλασα, τα δάκρυα έβαψα
χρόνια που σώθηκαν, χρόνια που έθαψα
παράξενη γιορτή
Παίρνει ο άνεμος μέρες και θύμησες
κι εσένα που έφυγες και δε με φίλησες
ένα φθινόπωρο σαν στάχυ λύγισες
παράξενη γιορτή
|
Chórepsa mónos mu ó,ti onireftika
zoí parákseni pánta se déchtika
próposi epísimi s’ óla ta pseftika
parákseni giortí
Se ó,ti déthika ki ístera chórisa
s’ ó,ti agápisa ki ó,ti den bóresa
s’ ó,ti arníthika ke s’ ó,ti dórisa
parákseni giortí
Me glikó kutaliu
ke sti thlípsi domatíu paliu
mána egó tha se do
óla cháthikan ki óla ine edó
Έna monólogo sto tzámi égrapsa
ístera gélasa, ta dákria évapsa
chrónia pu sóthikan, chrónia pu éthapsa
parákseni giortí
Perni o ánemos méres ke thímises
ki eséna pu éfiges ke de me fílises
éna fthinóporo san stáchi lígises
parákseni giortí
|
