Γειτονιά μου αγαπημένη,
γειτονιά μου πικραμένη,
πόση δυστυχία κρύβεις,
γειτονιά μου φτωχική,
μα και πόση περηφάνια
και λεβέντικη ψυχή!
Γειτονιά μου αγαπημένη,
η ψυχή σου δεν πεθαίνει.
Πάλι σε ξαναντικρίζω,
συλλογιέμαι και δακρύζω,
τι να γίναν τόσοι φίλοι
που τους πήρε η ξενιτιά,
ποιος να ξέρει τι να κάνει
η αγάπη μου η παλιά.
Γειτονιά μου αγαπημένη,
η ψυχή σου δεν πεθαίνει.
Κι αν οι μπόρες σε χτυπήσαν,
τα χαμόγελα δε σβήσαν.
Αντηχείς από τραγούδια
σαν γυρνούν απ’ τη δουλειά
παλληκάρια και κοπέλες
που δουλεύουνε σκληρά.
Γειτονιά μου αγαπημένη,
η ψυχή σου δεν πεθαίνει.
|
Gitoniá mu agapiméni,
gitoniá mu pikraméni,
pósi distichía krívis,
gitoniá mu ftochikí,
ma ke pósi perifánia
ke levéntiki psichí!
Gitoniá mu agapiméni,
i psichí su den petheni.
Páli se ksanantikrízo,
sillogiéme ke dakrízo,
ti na ginan tósi fíli
pu tus píre i ksenitiá,
pios na kséri ti na káni
i agápi mu i paliá.
Gitoniá mu agapiméni,
i psichí su den petheni.
Ki an i bóres se chtipísan,
ta chamógela de svísan.
Antichis apó tragudia
san girnun ap’ ti duliá
pallikária ke kopéles
pu dulevune sklirá.
Gitoniá mu agapiméni,
i psichí su den petheni.
|