Η παράσταση αρχινά,
δύο πρόσωπα ειν’ αρκετά
στον έρωτά τους χαμένα σε μια τέτοια φωτιά,
η παράσταση αρχίζει ξανά.
Και νομίζεις πως βαδίζουν μαζί,
η ιστορία κάτι τέτοιο απαιτεί
μα στην αγάπη ο καθένας περπατάει μοναχός
είναι νόμος της ζωής δυστυχώς.
Να κι εγώ σ’ ένα τέτοιο χορό
δεν με νοιάζει πού θα πάει ή τι θα βρω,
η αγάπη για σένα είναι δρόμος κλειστός,
μα στην άκρη του υπάρχει ένα φως.
Σε τέτοιο δίχτυ καιρό
σαν αιχμάλωτος σε πόλεμο ιερό
ανακρίνομαι πάλι στης καρδιάς σου το φως
μα φοβάμαι μην βρεθώ μοναχός.
Κι όμως κοίταξε φίλε να δεις
τι παράξενοι που είμαστε όλοι εμείς,
όταν σβήσει ο έρως που νιώθει ο καθείς
θ’ ανοιχτούμε στους ρυθμούς της ζωής.
|
I parástasi archiná,
dío prósopa in’ arketá
ston érotá tus chaména se mia tétia fotiá,
i parástasi archízi ksaná.
Ke nomízis pos vadízun mazí,
i istoría káti tétio apeti
ma stin agápi o kathénas perpatái monachós
ine nómos tis zoís distichós.
Na ki egó s’ éna tétio choró
den me niázi pu tha pái í ti tha vro,
i agápi gia séna ine drómos klistós,
ma stin ákri tu ipárchi éna fos.
Se tétio díchti keró
san echmálotos se pólemo ieró
anakrínome páli stis kardiás su to fos
ma fováme min vrethó monachós.
Ki ómos kitakse fíle na dis
ti parákseni pu imaste óli emis,
ótan svísi o éros pu nióthi o kathis
th’ anichtume stus rithmus tis zoís.
|