Τ’ αστέρια κοίταζα να πέφτουν σε γκρεμούς,
τα χρόνια ξόδευα σ’ ανύπαρκτους δεσμούς,
μες στην γαλήνη μου εφεύρισκα σεισμούς
να μη σου τύχει.
Σε τζάμια έγραφα “Ο θάνατος θα ζει”,
πολέμου λάφυρο εκείνο το “μαζί”,
τέτοιο προνόμιο που λέγεται ζωή
να μη σου τύχει.
Κι ήρθες εσύ, ήρθες εσύ, ήρθες εσύ.
Γέλα, καρδούλα μου,
ελπίδες πούλα μου,
δεν έχει νόμους η αγάπη.
Γέλα, θλιμμένο μου,
φως, πεπρωμένο μου,
ο χρόνος είναι απάτη.
Ποιος είναι αθάνατος,
μονάχα ο θάνατος
εμάς τους δυο θα χωρίσει.
Αλλού ξοδεύτηκα, μα σ’ ερωτεύτηκα,
Ανατολή μου και Δύση.
Γέλα, καρδούλα μου,
ελπίδες πούλα μου,
δεν έχει νόμους η αγάπη.
Γέλα, θλιμμένο μου,
φως, πεπρωμένο μου,
ο χρόνος είναι απάτη.
Τα βράδια νοίκιαζα τη λέξη “σ’ αγαπώ”,
στους δρόμους έριχνα γυαλιά για να κοπώ,
για κάθε έγκλημα δεν είχα τι να πω,
να μη σου τύχει.
Στη σκόνη γύρευα μια στάλα αναπνοή,
είχα το σώμα μου, μα όχι τη φωνή,
ό, τι αγάπησες που πίκρα υπονοεί ;
να μη σου τύχει.
Κι ήρθες εσύ, ήρθες εσύ, ήρθες εσύ.
Γέλα, καρδούλα μου
|
T’ astéria kitaza na péftun se gkremus,
ta chrónia ksódeva s’ aníparktus desmus,
mes stin galíni mu efevriska sismus
na mi su tíchi.
Se tzámia égrafa “O thánatos tha zi”,
polému láfiro ekino to “mazí”,
tétio pronómio pu légete zoí
na mi su tíchi.
Ki írthes esí, írthes esí, írthes esí.
Gela, kardula mu,
elpídes pula mu,
den échi nómus i agápi.
Gela, thlimméno mu,
fos, peproméno mu,
o chrónos ine apáti.
Pios ine athánatos,
monácha o thánatos
emás tus dio tha chorísi.
Allu ksodeftika, ma s’ eroteftika,
Anatolí mu ke Dísi.
Gela, kardula mu,
elpídes pula mu,
den échi nómus i agápi.
Gela, thlimméno mu,
fos, peproméno mu,
o chrónos ine apáti.
Ta vrádia nikiaza ti léksi “s’ agapó”,
stus drómus érichna gialiá gia na kopó,
gia káthe égklima den icha ti na po,
na mi su tíchi.
Sti skóni gireva mia stála anapnoí,
icha to sóma mu, ma óchi ti foní,
ó, ti agápises pu píkra iponoi ;
na mi su tíchi.
Ki írthes esí, írthes esí, írthes esí.
Gela, kardula mu
|