|
Άννα δώσ’ μου για να σε θυμάμαι
το μικρό χτενάκι που κρατάς
Μπήκε ο Σεπτέμβρης και φοβάμαι
τ’ όνειρο πως τέλειωσε για μας
Πάρε ένα κοχύλι απ’ το Αιγαίο
να ‘χεις στο ταξίδι συντροφιά
Κι από το φιλί το τελευταίο
κράτησε στα χείλη τη δροσιά
Η καρδιά μου φύλλο φύλλο
ματωμένη τριανταφυλλιά
Στο Αιγαίο και στον ήλιο
Θεέ μου πόση νιώθω μοναξιά
Άσε την αλμύρα από τ’ αλάτι
κάτω από τα μάτια της σιωπής
Πάρε της φυγής το μονοπάτι
τέτοιαν ώρα τίποτα μην πεις
Μόνο “θα ξανάρθω” να μου τάξεις
όταν το μαντήλι θα χαθεί
Βγες στην κουπαστή να το φωνάξεις
σ’ όλο το Αιγαίο ν’ ακουστεί
|
Άnna dós’ mu gia na se thimáme
to mikró chtenáki pu kratás
Bíke o Septémvris ke fováme
t’ óniro pos téliose gia mas
Páre éna kochíli ap’ to Egeo
na ‘chis sto taksídi sintrofiá
Ki apó to filí to telefteo
krátise sta chili ti drosiá
I kardiá mu fíllo fíllo
matoméni triantafilliá
Sto Egeo ke ston ílio
Theé mu pósi niótho monaksiá
Άse tin almíra apó t’ aláti
káto apó ta mátia tis siopís
Páre tis figís to monopáti
tétian óra típota min pis
Móno “tha ksanártho” na mu táksis
ótan to mantíli tha chathi
Oges stin kupastí na to fonáksis
s’ ólo to Egeo n’ akusti
|
