Γι’ αυτό γεννήθηκ’ η ρετσίνα,
για να την πίνει όποιος πονά,
για να γλιτώνει απ’ τη ρουτίνα
και τον καημό του να ξεχνά.
Τον καημό μου, το φεγγάρι
δεν τον βλέπει από ψηλά
κι όπως πάντα, σουλατσάρει
και γλυκοχαμογελά,
ένας είμαι μέσ’ στους τόσους
κι έχω στην καρδιά πληγή,
πόσους πονεμένους, πόσους
συναντάς σ’ αυτή τη γη.
Γι’ αυτό γεννήθηκ’ η ρετσίνα,
για να την πίνει όποιος πονά,
για να γλιτώνει απ’ τη ρουτίνα
και τον καημό του να ξεχνά.
Για να γλιτώνει απ’ τη ρουτίνα
και τον καημό του να ξεχνά.
|
Gi’ aftó genníthik’ i retsína,
gia na tin píni ópios poná,
gia na glitóni ap’ ti rutína
ke ton kaimó tu na ksechná.
Ton kaimó mu, to fengári
den ton vlépi apó psilá
ki ópos pánta, sulatsári
ke glikochamogelá,
énas ime més’ stus tósus
ki écho stin kardiá pligí,
pósus poneménus, pósus
sinantás s’ aftí ti gi.
Gi’ aftó genníthik’ i retsína,
gia na tin píni ópios poná,
gia na glitóni ap’ ti rutína
ke ton kaimó tu na ksechná.
Gia na glitóni ap’ ti rutína
ke ton kaimó tu na ksechná.
|