Κάθομαι εδώ και σε θυμάμαι
βλέπω ν’ αλλάζει ο καιρός
κι έχω αρχίσει να φοβάμαι
δεν είμαι βράχος, ούτε θεός
και σε θυμάμαι…
Πέρασε κάποια και φορούσε τ’ άρωμά σου
μες στη ζαλάδα και τα φώτα της γιορτής
δεν ήσουνα εκεί, μα ήμουνα κοντά σου
κι ας μην μπορούσες να με δεις
Σ’ έχω τατουάζ μες στην καρδιά μου
κι έρχεσαι τις νύχτες στα κρυφά
με της νοσταλγίας το λεπίδι
κόβεις τη ζωή μου ξαφνικά
και σε θυμάμαι…
Πέρασε κάποια και φορούσε τ’ άρωμά σου
μες στη ζαλάδα και τα φώτα της γιορτής
δεν ήσουνα εκεί, μα ήμουνα κοντά σου
κι ας μην μπορούσες να με δεις
|
Káthome edó ke se thimáme
vlépo n’ allázi o kerós
ki écho archísi na fováme
den ime vráchos, ute theós
ke se thimáme…
Pérase kápia ke foruse t’ áromá su
mes sti zaláda ke ta fóta tis giortís
den ísuna eki, ma ímuna kontá su
ki as min boruses na me dis
S’ écho tatuáz mes stin kardiá mu
ki érchese tis níchtes sta krifá
me tis nostalgias to lepídi
kóvis ti zoí mu ksafniká
ke se thimáme…
Pérase kápia ke foruse t’ áromá su
mes sti zaláda ke ta fóta tis giortís
den ísuna eki, ma ímuna kontá su
ki as min boruses na me dis
|