Τα φώτα σβήνουν και στους δρόμους ερημιά
Για συντροφιά μου η σκιά μου
Η νύχτα φεύγει μα δε σ’ έχω αγκαλιά
Είναι μαχαιριά
Τούτη εδώ η βραδιά
Ψιλή βροχούλα τα παράθυρα κλειστά
Ταξίδια γκρίζα τα όνειρά μου
Χωρίς αιτία και εξήγηση καμιά
Χάθηκες μακριά
Μάτωσε η καρδιά
Πεθαίνω μα εσύ σιωπή
Πεθαίνω χωρίς γιατί
Πεθαίνω και ξαναζώ
Και πάλι σ’ αναζητώ
Πεθαίνω μα εσύ σιωπή
Πεθαίνω χωρίς γιατί
Πεθαίνω μα θα στο πω
Πως πάντα θα σ’ αγαπώ
Στο κομοδίνο αφημένο το κλειδί
Σκόνη σκεπάζει το τραπέζι
Ούτε ένα γράμμα μια λεξούλα μια κραυγή
Έστω μια φωνή
Κάτι να μου πει
Κι όλα τα χρόνια κι όσα ζήσαμε μαζί
Τώρα το ζάρι σου τα παίζει
Να `ξερα αν έφταιξα αν έφταιξες εσύ
Ήρθε αυτή η στιγμή
Αίμα και χολή
|
Ta fóta svínun ke stus drómus erimiá
Gia sintrofiá mu i skiá mu
I níchta fevgi ma de s’ écho agkaliá
Ine macheriá
Tuti edó i vradiá
Psilí vrochula ta paráthira klistá
Taksídia gkríza ta ónirá mu
Chorís etía ke eksígisi kamiá
Cháthikes makriá
Mátose i kardiá
Petheno ma esí siopí
Petheno chorís giatí
Petheno ke ksanazó
Ke páli s’ anazitó
Petheno ma esí siopí
Petheno chorís giatí
Petheno ma tha sto po
Pos pánta tha s’ agapó
Sto komodíno afiméno to klidí
Skóni skepázi to trapézi
Oíte éna grámma mia leksula mia kravgí
Έsto mia foní
Káti na mu pi
Ki óla ta chrónia ki ósa zísame mazí
Tóra to zári su ta pezi
Na `ksera an éfteksa an éftekses esí
Ήrthe aftí i stigmí
Ema ke cholí
|