|
Μοναξιά πως μ’ έχεις κάνει μοναξιά
στον εαυτό μου κλείνομαι απ’όλους
και απ’ όλα
Δύσκολα περνούν τα βράδια δύσκολα
οι αναμνήσεις έρχονται
και μου χτυπούν την πόρτα
Πεθαίνω κάθε λεπτό
που είσαι μακριά μου
δε ξέρω πως να στο πω
σε βλέπω στα όνειρά μου
Πεθαίνω κάθε στιγμή
που σκέφτομαι εσένα
μα δεν μπορώ να φανταστώ
πως είναι όλα ψέμα
Τίποτα δεν έχει μείνει τίποτα
από την ώρα που ’φυγες
και μου ’πες το αντίο
Ένιωσα, για σένα όλα τα ’δωσα
όλα τα εγώ μου τ’ άφησα στην άκρη
για μας τους δύο
|
Monaksiá pos m’ échis káni monaksiá
ston eaftó mu klinome ap’ólus
ke ap’ óla
Dískola pernun ta vrádia dískola
i anamnísis érchonte
ke mu chtipun tin pórta
Petheno káthe leptó
pu ise makriá mu
de kséro pos na sto po
se vlépo sta ónirá mu
Petheno káthe stigmí
pu skéftome eséna
ma den boró na fantastó
pos ine óla pséma
Típota den échi mini típota
apó tin óra pu ’figes
ke mu ’pes to antío
Έniosa, gia séna óla ta ’dosa
óla ta egó mu t’ áfisa stin ákri
gia mas tus dío
|
