|
Πόσες φορές δεν έφτασα εκεί
που είχα πει πως θα βρω σιγουριά να χαθώ,
κάτι που όλοι μας λέμε λιμάνι
μα δεν είδα καράβι ποτέ
που αυτό να του φτάνει.
Με τα χέρια ανοιχτά
κυνηγάω διαρκώς τη χαρά
κι όταν έρθει η στιγμή
την αφήνω να φύγει ξανά
για να μην βαρεθεί.
Πόσες φορές, δεν πρόδωσα κι εγώ,
φεύγοντας από εκεί που μου ‘χανε όλα δοθεί
κι έτσι πλήγωσα αντί να σαπίσω
και λυτρώθηκα και νοσταλγώ
πάλι εκεί να γυρίσω
Με τα χέρια ανοιχτά
κυνηγάω διαρκώς τη χαρά
κι όταν έρθει η στιγμή
την αφήνω να φύγει ξανά
για να μην βαρεθεί.
Μέσα στη δίψα είναι όλο το νερό
ξέρω είναι σκληρό μα όλα αυτά που ποθώ
έχω μάθει να τα κυνηγάω
γι’ αυτό αφήνω ελεύθερο πάντα
αυτό που αγαπάω.
|
Póses forés den éftasa eki
pu icha pi pos tha vro siguriá na chathó,
káti pu óli mas léme limáni
ma den ida karávi poté
pu aftó na tu ftáni.
Me ta chéria anichtá
kinigáo diarkós ti chará
ki ótan érthi i stigmí
tin afíno na fígi ksaná
gia na min varethi.
Póses forés, den pródosa ki egó,
fevgontas apó eki pu mu ‘chane óla dothi
ki étsi plígosa antí na sapíso
ke litróthika ke nostalgó
páli eki na giríso
Me ta chéria anichtá
kinigáo diarkós ti chará
ki ótan érthi i stigmí
tin afíno na fígi ksaná
gia na min varethi.
Mésa sti dípsa ine ólo to neró
kséro ine skliró ma óla aftá pu pothó
écho máthi na ta kinigáo
gi’ aftó afíno elefthero pánta
aftó pu agapáo.
|
