Στην άκρη του απείρου, στιγμούλα του ονείρου
σταγόνα που στάζει, πόσο σου μοιάζει
φωτιά και αέρας, κι ο κόσμος φοβέρα
στη νύχτα που ουρλιάζει, πώς σε τρομάζει…
Σου μοιάζει η σελήνη
πού να ‘βρω γαλήνη
στον Άδη ανατέλλω
πόσο σε θέλω…
Πόσο σε θέλω..
Κόντρα στους νόμους ερήμου προφήτης…
Σημάδια στην άμμο, που απόψε θα σβήσεις…
Ασπρόμαυρο μέλλον, σκυφτός μετανάστης
στάθμος στο ραδιόφωνο, που πρέπει ν’ αλλάξεις
Σου μοιάζει η σελήνη, πού να ‘βρω γαλήνη
στον Άδη ανατέλλω, πόσο σε θέλω…
Πόσο σε θέλω…
Πόσο σε θέλω…
Πόσο σε θέλω…
|
Stin ákri tu apiru, stigmula tu oniru
stagóna pu stázi, póso su miázi
fotiá ke aéras, ki o kósmos fovéra
sti níchta pu urliázi, pós se tromázi…
Su miázi i selíni
pu na ‘vro galíni
ston Άdi anatéllo
póso se thélo…
Póso se thélo..
Kóntra stus nómus erímu profítis…
Simádia stin ámmo, pu apópse tha svísis…
Asprómavro méllon, skiftós metanástis
státhmos sto radiófono, pu prépi n’ alláksis
Su miázi i selíni, pu na ‘vro galíni
ston Άdi anatéllo, póso se thélo…
Póso se thélo…
Póso se thélo…
Póso se thélo…
|