Ποτέ δεν είν’ αργά για να γλιτώσεις
ποτέ δεν είν’ αργά για να χαθείς,
μια πόρτα πίσω σου για πάντα να κλειδώσεις
κι απ’ ότι έζησες να φύγεις να σωθείς…
Ποτέ δεν είν’ αργά για να ξεχάσεις
ποτέ δεν είν’ αργά να θυμηθείς,
το δρόμο αυτόν που χρόνια γύρευες να πιάσεις
μα σε σταμάταγε ο φόβος της στροφής…
Ποτέ δεν είν’ αργά για να ματώσεις
ποτέ δεν είν’ αργά να γιατρευτείς,
κι από παιδί όσα σε μάγευαν να σώσεις
και πάλι αυτά που σε ρημάξαν ν’ αρνηθείς…
Ποτέ δεν είν’ αργά για να μιλήσεις
ποτέ δεν είν’ αργά για να κρυφτείς,
πίσω απ’ αυτά που σου `χουν πει να κουβαλήσεις
πίσω απ’ αυτά που σου `χουν πει να ονειρευτείς…
|
Poté den in’ argá gia na glitósis
poté den in’ argá gia na chathis,
mia pórta píso su gia pánta na klidósis
ki ap’ óti ézises na fígis na sothis…
Poté den in’ argá gia na ksechásis
poté den in’ argá na thimithis,
to drómo aftón pu chrónia gireves na piásis
ma se stamátage o fóvos tis strofís…
Poté den in’ argá gia na matósis
poté den in’ argá na giatreftis,
ki apó pedí ósa se mágevan na sósis
ke páli aftá pu se rimáksan n’ arnithis…
Poté den in’ argá gia na milísis
poté den in’ argá gia na kriftis,
píso ap’ aftá pu su `chun pi na kuvalísis
píso ap’ aftá pu su `chun pi na onireftis…
|