Καρφωμένο στο τραπέζι, της αγάπης το μαχαίρι
κάτσε τώρα απέναντί μου να σου πω τι με συμφέρει
άλλο εδώ, εγώ δε μένω, το ποτήρι ξεχειλίζει
κι η σταγόνα που χωράει άγριο κύμα που αφρίζει
Πρώην μου αγάπη, άνοιξα πανιά
βρήκα μες το χάρτη, θάλασσα πλατιά
Πρώην μου αγάπη, σ’ άλλο ουρανό
κι ως της γης την άκρη, ψάχνω θησαυρό.
Στο παράθυρο οι κουρτίνες, με τον άνεμο φουσκώνουν
κάποιοι έξω μας ακούνε, μάρτυρες που με λυτρώνουν
στη βροχή θα φύγω νύχτα, τα σημάδια σου να σβήσω
φίλησα και το σταυρό μου μην τυχόν και σε μισήσω.
|
Karfoméno sto trapézi, tis agápis to macheri
kátse tóra apénantí mu na su po ti me simféri
állo edó, egó de méno, to potíri ksechilízi
ki i stagóna pu chorái ágrio kíma pu afrízi
Próin mu agápi, ániksa paniá
vríka mes to chárti, thálassa platiá
Próin mu agápi, s’ állo uranó
ki os tis gis tin ákri, psáchno thisavró.
Sto paráthiro i kurtínes, me ton ánemo fuskónun
kápii ékso mas akune, mártires pu me litrónun
sti vrochí tha fígo níchta, ta simádia su na svíso
fílisa ke to stavró mu min tichón ke se misíso.
|