Έξω απ’ το τζάμι βλέπω μια σκιά να φεύγει
μέσα στην μπόρα και στης νύχτας τη σιωπή
ήσουνα εσύ, γιατί να φύγεις, είπες, πρώτη
και φωτογράφισα στη μνήμη τη στιγμή.
Πώς μπορεί ένα πρέπει
μια ζωή ν’ ανατρέπει
πώς μπορεί μ’ ένα γεια σου
να χαθεί η αγάπη η δικιά σου.
Έξω απ’ το τζάμι τίποτα κανείς δε βλέπει
ούτε σκιές ούτε το κλάμα της βροχής
δεν το κατάλαβα γιατί αυτό το πρέπει
τόσο σκληρά να το πληρώσουμε εμείς.
Πώς μπορεί ένα πρέπει
μια ζωή ν’ ανατρέπει
πώς μπορεί μ’ ένα γεια σου
να χαθεί η αγάπη η δικιά σου.
|
Έkso ap’ to tzámi vlépo mia skiá na fevgi
mésa stin bóra ke stis níchtas ti siopí
ísuna esí, giatí na fígis, ipes, próti
ke fotográfisa sti mními ti stigmí.
Pós bori éna prépi
mia zoí n’ anatrépi
pós bori m’ éna gia su
na chathi i agápi i dikiá su.
Έkso ap’ to tzámi típota kanis de vlépi
ute skiés ute to kláma tis vrochís
den to katálava giatí aftó to prépi
tóso sklirá na to plirósume emis.
Pós bori éna prépi
mia zoí n’ anatrépi
pós bori m’ éna gia su
na chathi i agápi i dikiá su.
|