Χρυσή μου αγάπη, αν ήξερες
τι μέλι είσαι για μένα…
Τα μπουμπουκάκια τα όμορφα,
τα μοσχομυρισμένα.
Και τα αγεράκια που φυσούν
Σα λιποθυμισμένα,
δεν έχουνε το βάλσαμο
που `χεις εσύ για μένα…
Της λίμνης τ’ αφρολούλουδο
και του γιαλού η γαλήνη.
Η σμύρνα, το ροδόσταμο
που αργοσταλάει και σβήνει.
Κι οι ροδωνιές, κι η ολόδροση
του κήπου ανθόπλημμύρα,
των δυο χειλιών σου των γλυκών
δεν στάζουνε τα μύρα…!!!
Πάω στην τρισέρημη αμμουδιά
και μόνη τι να κάμω;
Χαράζω κύκλους απαλούς
Στο μουσκεμένον άμμο…
Σαν αγεράκι χάνονται στο κύμα
Απάνω απάνω
Και απόμεινα στην ερημιά
Μονάχη… Τι να κάμω!!!
Τώρα το ετοιμοθάνατο
βαλσαμωμένο αγέρι,
γλυκά τραγούδια θλιβερά
ν’ αναστενάξει ξέρει…
Αλήθεια! Ξέρει πιο γλυκά
να τραγουδάει από μένα!
Εγώ δεν ξέρω πιο γλυκά
μα ξέρω πιο θλιμμένα…
|
Chrisí mu agápi, an íkseres
ti méli ise gia ména…
Ta bubukákia ta ómorfa,
ta moschomirisména.
Ke ta agerákia pu fisun
Sa lipothimisména,
den échune to válsamo
pu `chis esí gia ména…
Tis límnis t’ afroluludo
ke tu gialu i galíni.
I smírna, to rodóstamo
pu argostalái ke svíni.
Ki i rodoniés, ki i olódrosi
tu kípu anthóplimmíra,
ton dio chilión su ton glikón
den stázune ta míra…!!!
Páo stin trisérimi ammudiá
ke móni ti na kámo;
Charázo kíklus apalus
Sto muskeménon ámmo…
San ageráki chánonte sto kíma
Apáno apáno
Ke apómina stin erimiá
Monáchi… Ti na kámo!!!
Tóra to etimothánato
valsamoméno agéri,
gliká tragudia thliverá
n’ anastenáksi kséri…
Alíthia! Kséri pio gliká
na tragudái apó ména!
Egó den kséro pio gliká
ma kséro pio thlimména…
|