Η χώρα μου είναι μικρή μα τ’ άδικο μεγάλο
Η αγανάκτηση πολλή και δεν αντέχω άλλο
Δεν έχει ο δρόμος τελειωμό κι αυτή η ανηφόρα
Το άδικο έγινε βουνό κι η συννεφιά μια μπόρα
Γυρίσανε τα χρόνια κι οι καιροί και τώρα σ’εποχή δημοκρατίας
Και πάλι να γυρεύουμε ψωμί και πάλι να ζητάμε ελευθερία
Στον τόπο αυτό που τον τρυγούν ένα σωρό προστάτες
Οι ντόπιοι μόνο δεν αρκούν και φέραν ξένες πλάτες
Στου κόσμου πήγα το σχολειό να μάθω ορθογραφία
Με πόσα άλφα απορώ γράφεται η αγωνία
Γυρίσανε τα χρόνια κι οι καιροί και τώρα σ’ εποχή δημοκρατίας
Και πάλι να γυρεύουμε ψωμί και πάλι να ζητάμε ελευθερία.
|
I chóra mu ine mikrí ma t’ ádiko megálo
I aganáktisi pollí ke den antécho állo
Den échi o drómos teliomó ki aftí i anifóra
To ádiko égine vunó ki i sinnefiá mia bóra
Girísane ta chrónia ki i keri ke tóra s’epochí dimokratías
Ke páli na girevume psomí ke páli na zitáme elefthería
Ston tópo aftó pu ton trigun éna soró prostátes
I ntópii móno den arkun ke féran ksénes plátes
Stu kósmu píga to scholió na mátho orthografía
Me pósa álfa aporó gráfete i agonía
Girísane ta chrónia ki i keri ke tóra s’ epochí dimokratías
Ke páli na girevume psomí ke páli na zitáme elefthería.
|