Πάλι κι απόψε τα ίδια άρχισα
Μες στο παράπονο άλλη μια μέρα
Σαν μήνας άδικος ό,τι αγάπησα
Σαν Αύγουστος στην Αμοργό όταν σηκώνει αέρα
Οι όρκοι μου Έκτορες στου χρόνου τα άρματα
Γυμνοί να σέρνονται πάνω στο χώμα
Γυναίκες μνήμες βάζουν κλάματα
Σκύβουν μια τελευταία φορά και σε φιλούν στο στόμα
Δεν έχω όμορφο νησί, κανείς δε θα με ψάξει
Ούτε κάνα πιστό σκυλί στα πόδια μου θα κλάψει
Δεν έφυγα από πουθενά, δεν έχω να ξεχνάω
Απ’ τη ζωή μου έρχομαι και στη ζωή μου πάω.
Σκληρό γαλάζιο μ’ έχει κυκλώσει
Των άγριων φόβων η ερημιά
Κι αν απ’ τα χέρια σου έχω γλιτώσει
Τα μάτια σου με βρίσκουνε και με πονούν ξανά.
Μόνος μου τώρα έμεινα, σαν χωματένια οδός
Οι φίλοι μου ξεχάστηκαν σε μια παλιά ταβέρνα
Κι όταν για λίγο πίστεψα πως ήμουνα Θεός
Πέρασα από κύματα και βράχηκα στη φτέρνα
|
Páli ki apópse ta ídia árchisa
Mes sto parápono álli mia méra
San mínas ádikos ó,ti agápisa
San Avgustos stin Amorgó ótan sikóni aéra
I órki mu Έktores stu chrónu ta ármata
Gimni na sérnonte páno sto chóma
Ginekes mnímes vázun klámata
Skívun mia teleftea forá ke se filun sto stóma
Den écho ómorfo nisí, kanis de tha me psáksi
Oíte kána pistó skilí sta pódia mu tha klápsi
Den éfiga apó puthená, den écho na ksechnáo
Ap’ ti zoí mu érchome ke sti zoí mu páo.
Skliró galázio m’ échi kiklósi
Ton ágrion fóvon i erimiá
Ki an ap’ ta chéria su écho glitósi
Ta mátia su me vrískune ke me ponun ksaná.
Mónos mu tóra émina, san chomaténia odós
I fíli mu ksechástikan se mia paliá tavérna
Ki ótan gia lígo pístepsa pos ímuna Theós
Pérasa apó kímata ke vráchika sti ftérna
|