Βροντάει ο Όλυμπος, αστράφτει η Γκιώνα,
μουγκρίζουν τ’ Άγραφα, σείεται η στεριά.
Στ’ άρματα, στ’ άρματα, εμπρός στον αγώνα,
για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά.
Ξαναζωντάνεψε τ’ αρματωλίκι,
τα μπράτσα σίδερο, φλόγα η ψυχή,
λουφάζουν έντρομοι οι ξένοι οι λύκοι
στην εκδικήτρα μας αντρίκια ορμή.
Ο Γοργοπόταμος στην Αλαμάνα
στέλνει περήφανο χαιρετισμό,
μιας ανάστασης νέας χτυπά καμπάνα,
μηνάν τα όπλα μας το λυτρωμό.
Σπάμε την άτιμη την αλυσίδα
που μας εβάραινε θανατερά,
θέλουμε λεύτερη εμείς πατρίδα
και πανανθρώπινη τη λευτεριά.
|
Orontái o Όlibos, astráfti i Gkióna,
mugkrízun t’ Άgrafa, siete i steriá.
St’ ármata, st’ ármata, ebrós ston agóna,
gia ti chiliákrivi ti lefteriá.
Ksanazontánepse t’ armatolíki,
ta brátsa sídero, flóga i psichí,
lufázun éntromi i kséni i líki
stin ekdikítra mas antríkia ormí.
O Gorgopótamos stin Alamána
stélni perífano cheretismó,
mias anástasis néas chtipá kabána,
minán ta ópla mas to litromó.
Spáme tin átimi tin alisída
pu mas evárene thanaterá,
thélume lefteri emis patrída
ke pananthrópini ti lefteriá.
|