Σαν τον ασκητή που φεύγει,
σαν τον άνεμο που τρέχει,
σαν αυγερινός που φέγγει
μόνος το πρωί.
Σαν ένα κλεμμένο χάδι,
της καρδιάς παλιό σημάδι,
αγιοκέρι στο σκοτάδι
σαν κρυφή ευχή.
Στα φεγγάρια λησμονιέσαι
γέρνεις και παραπατάς
κι από τους καημούς κρατιέσαι
για να μην ξεχνάς.
Πνεύμα μου παραδομένο
και ψυχή μου μοναχή
χρόνια θα σας περιμένω
να σας δω μαζί.
Παρηγόρια μου και φως μου
στα χαλάσματα του κόσμου
δυο κουβέντες μόνο δωσ’ μου
να ‘χω συντροφιά.
Της ζωής μας τα κλεμμένα
της καρδιάς μας τα χαμένα
όλα τα ‘χεις φυλαγμένα
σε μιαν αγκαλιά.
|
San ton askití pu fevgi,
san ton ánemo pu tréchi,
san avgerinós pu féngi
mónos to pri.
San éna klemméno chádi,
tis kardiás palió simádi,
agiokéri sto skotádi
san krifí efchí.
Sta fengária lismoniése
gérnis ke parapatás
ki apó tus kaimus kratiése
gia na min ksechnás.
Pnevma mu paradoméno
ke psichí mu monachí
chrónia tha sas periméno
na sas do mazí.
Parigória mu ke fos mu
sta chalásmata tu kósmu
dio kuvéntes móno dos’ mu
na ‘cho sintrofiá.
Tis zoís mas ta klemména
tis kardiás mas ta chaména
óla ta ‘chis filagména
se mian agkaliá.
|