Είσαι εσύ μακριά
κι είμαι εγώ μια σκιά στον καθρέφτη
η δική σου σιωπή
σαν θλιμμένη βροχή πάλι πέφτει
το κραγιόν σου εδώ
ξεχασμένο καιρό, έχει λιώσει
τέτοια αγάπη τρελή
μου ‘χες πει δεν μπορεί, να τελειώσει
Στο καλό να πας
να ’σαι ευτυχισμένη
κι ας μη μ’ αγαπάς
στο καλό να πας
Είσαι εσύ μακριά
κι η σιωπή τώρα πια, με τρομάζει
η αγάπη αργά
σαν εικόνα παλιά, ξεθωριάζει
ό,τι ζήσαμε ζει
μα δε ζούμε μαζί και φοβάμαι
μη περάσει η ζωή
κι έχω μόνο σιωπή, να θυμάμαι
Στο καλό να πας
να ’σαι ευτυχισμένη
κι ας μη μ’ αγαπάς
στο καλό να πας
|
Ise esí makriá
ki ime egó mia skiá ston kathréfti
i dikí su siopí
san thlimméni vrochí páli péfti
to kragión su edó
ksechasméno keró, échi liósi
tétia agápi trelí
mu ‘ches pi den bori, na teliósi
Sto kaló na pas
na ’se eftichisméni
ki as mi m’ agapás
sto kaló na pas
Ise esí makriá
ki i siopí tóra pia, me tromázi
i agápi argá
san ikóna paliá, ksethoriázi
ó,ti zísame zi
ma de zume mazí ke fováme
mi perási i zoí
ki écho móno siopí, na thimáme
Sto kaló na pas
na ’se eftichisméni
ki as mi m’ agapás
sto kaló na pas
|