Στο μπαλκονάκι της ζωής
κάθομαι και τα πίνω
μ’ ένα μπουκάλι καταγής
τον έρωτά μου σβήνω
να δω τι θ’ απογίνω
Τι ζαλάδα, τι μεθύσι
ο καημός δε σβήνεται
μια αγάπη από φίλντισι
στο ποτήρι πίνεται
Τι ζαλάδα, τι μεθύσι
ο καημός δε σβήνεται
η καρδιά μου έχει ραγίσει
και σ’ εσένα δίνεται
Στο μπαλκονάκι της ζωής
κάθομαι και σφυρίζω
τραγούδια της Ανατολής
που τον καημό αγγίζω
κι ο έρωτάς μας καταγής
τον βλέπω και δακρύζω
|
Sto balkonáki tis zoís
káthome ke ta píno
m’ éna bukáli katagís
ton érotá mu svíno
na do ti th’ apogino
Ti zaláda, ti methísi
o kaimós de svínete
mia agápi apó fílntisi
sto potíri pínete
Ti zaláda, ti methísi
o kaimós de svínete
i kardiá mu échi ragisi
ke s’ eséna dínete
Sto balkonáki tis zoís
káthome ke sfirízo
tragudia tis Anatolís
pu ton kaimó angizo
ki o érotás mas katagís
ton vlépo ke dakrízo
|