Μες στο παράξενο μυαλό μου
ό, τι κι αν νόμιζα δικό μου
έρχονται μέρες που μακριά,
μακριά μοιάζει χαμένο.
Και νιώθω μόνος,
πως δεν ανήκω πουθενά,
πως δεν αγάπησα κανέναν.
Νιώθω δεν είχα ούτε κι εσένα.
Nιώθω δεν είχα ούτε κι εσένα.
Μες στο παράξενο μυαλό μου
όπου κι αν είσαι, είσαι δικιά μου.
Στις ξεχασμένες γειτονιές
σε ακούω φωνάζεις το όνομά μου.
Μες στο παράξενο μυαλό μου
όπου κι αν είσαι, είσαι δικιά μου.
Μες στο παράξενο μυαλό μου
όπου κι αν είσαι, είσαι δικιά μου.
Όπου κι αν είσαι, είσαι δικιά μου.
|
Mes sto parákseno mialó mu
ó, ti ki an nómiza dikó mu
érchonte méres pu makriá,
makriá miázi chaméno.
Ke niótho mónos,
pos den aníko puthená,
pos den agápisa kanénan.
Niótho den icha ute ki eséna.
Niótho den icha ute ki eséna.
Mes sto parákseno mialó mu
ópu ki an ise, ise dikiá mu.
Stis ksechasménes gitoniés
se akuo fonázis to ónomá mu.
Mes sto parákseno mialó mu
ópu ki an ise, ise dikiá mu.
Mes sto parákseno mialó mu
ópu ki an ise, ise dikiá mu.
Όpu ki an ise, ise dikiá mu.
|