Ετούτη η γυναίκα
που πάει μπροστά από μας
και κάθε τόσο δένει
το μαύρο της μαντήλι
Είναι αληθινά στο λέω
πως είναι ίδια η μάνα μου
Στα μαύρα φορεμένη
απ’ τα νύχια ως την κορφή
μα πιότερο πιο μαύρη
η πίκρα μαζεμένη
Είσαι αληθινά στο λέω
όμοια στις μάνες, μάνα μου
Σε βρίσκω στα λιμάνια
τους ναύτες να ρωτάς
και στους σταθμούς των τρένων
βουβή να περιμένεις
Είναι αληθινά στο λέω
μακριά το θάμα, μάνα μου
Και πάλι σ’ ανταμώνω
στο δρόμο μου μπροστά
μ’ απόφαση να μπαίνεις
σε κάθε νέο αγώνα
Είναι αληθινά στο λέω
μακριά το θάμα, μάνα μου
|
Etuti i gineka
pu pái brostá apó mas
ke káthe tóso déni
to mavro tis mantíli
Ine alithiná sto léo
pos ine ídia i mána mu
Sta mavra foreméni
ap’ ta níchia os tin korfí
ma piótero pio mavri
i píkra mazeméni
Ise alithiná sto léo
ómia stis mánes, mána mu
Se vrísko sta limánia
tus naftes na rotás
ke stus stathmus ton trénon
vuví na periménis
Ine alithiná sto léo
makriá to tháma, mána mu
Ke páli s’ antamóno
sto drómo mu brostá
m’ apófasi na benis
se káthe néo agóna
Ine alithiná sto léo
makriá to tháma, mána mu
|