Στου Νείλου τ’ αμμοχώραφα
φυτρώνει ένα βοτάνι
όποιος το κόβει κόβεται
κι όποιος το βρει το χάνει.
Κοιμάμαι τα χαράματα
ξυπνώ το μεσημέρι
και ξεκινώ τ’ απόβραδο
για τ’ ουρανού τα μέρη.
Κι εκεί στων άστρων τις ρωγμές
στου φεγγαριού τη ράχη
αρχίζω τον αγώνα μου
και τη στερνή μου μάχη.
Αλά αλά αλαϊλά
είναι ποτάμι και κυλά.
Αλά αλά αλαϊλά
ειν’ ο Θεός που δε μιλά.
Στου Νείλου τ’ αμμοχώραφα
και στα νερά τα μαύρα
σαλεύει τα μεσάνυχτα
του κάτω κόσμου η σαύρα.
Με το χρυσό της το κλουβί
και τ’ ασημένιο τάσι
μαζεύει αδύνατες ψυχές
τον Άδη να χορτάσει.
Μα εγώ στων άστρων τις ρωγμές
στου φεγγαριού τη ράχη
κερδίζω τον αγώνα μου
και τη σκληρή μου μάχη.
|
Stu Nilu t’ ammochórafa
fitróni éna votáni
ópios to kóvi kóvete
ki ópios to vri to cháni.
Kimáme ta charámata
ksipnó to mesiméri
ke ksekinó t’ apóvrado
gia t’ uranu ta méri.
Ki eki ston ástron tis rogmés
stu fengariu ti ráchi
archízo ton agóna mu
ke ti sterní mu máchi.
Alá alá alailá
ine potámi ke kilá.
Alá alá alailá
in’ o Theós pu de milá.
Stu Nilu t’ ammochórafa
ke sta nerá ta mavra
salevi ta mesánichta
tu káto kósmu i savra.
Me to chrisó tis to kluví
ke t’ asiménio tási
mazevi adínates psichés
ton Άdi na chortási.
Ma egó ston ástron tis rogmés
stu fengariu ti ráchi
kerdízo ton agóna mu
ke ti sklirí mu máchi.
|