Χωρίς φωνή ακροβατείς, πάνω στην τρέλα της ζωής
δεν ξέρεις πότε και ποιος θα ‘ρθει να κόψει το σκοινί.
Αμφιβολίες σε οδηγούν, σε πάνε αλλού, σε απότομους γκρεμούς
αν ήθελες να γεννηθείς δε ρώτησε κανείς.
Κανείς δεν ξέρει τίποτα εδώ
είσαι μόνος σου με τη σκληρή αλήθεια
στους δρόμους της αγάπης δεν υπάρχει φως
και είναι πάντα νύχτα.
Κανείς δεν ξέρει πως έφτασες εδώ
μόνος σου με τη σκληρή αλήθεια
η αγάπη, φίλε μου, δε μένει πια εδώ
γι’ αυτό είναι πάντα νύχτα.
Αμφιβολίες σε οδηγούν, σε πάνε αλλού, σε απότομους γκρεμούς
κανείς δε θα ‘ρθει να σου πει “σταμάτα αν μπορείς’’
Κοίτα λοιπόν τι έχεις κάνει
πως φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο
κάτι πρέπει να γίνει, κάτι πρέπει ν’ αλλάξει
φοβάσαι τις αλλαγές που κρύβουν όνειρα
πες όχι στις συνήθειες των μεγάλων
για να γίνουν μικροί.
|
Chorís foní akrovatis, páno stin tréla tis zoís
den kséris póte ke pios tha ‘rthi na kópsi to skiní.
Amfivolíes se odigun, se páne allu, se apótomus gkremus
an ítheles na gennithis de rótise kanis.
Kanis den kséri típota edó
ise mónos su me ti sklirí alíthia
stus drómus tis agápis den ipárchi fos
ke ine pánta níchta.
Kanis den kséri pos éftases edó
mónos su me ti sklirí alíthia
i agápi, fíle mu, de méni pia edó
gi’ aftó ine pánta níchta.
Amfivolíes se odigun, se páne allu, se apótomus gkremus
kanis de tha ‘rthi na su pi “stamáta an boris’’
Kita lipón ti échis káni
pos ftásame s’ aftó to simio
káti prépi na gini, káti prépi n’ alláksi
fováse tis allagés pu krívun ónira
pes óchi stis siníthies ton megálon
gia na ginun mikri.
|