Το ύφος μου λίγο χαμένο,
λίγο μελαγχολικό,
Ίσως να φταίει αυτός που φταίει,
ίσως να φταίω πάλι εγώ
Ίσως εγώ κι αυτό που φταίει,
να ‘χουμε κάτι τις κοινό
Ίσως να φταίμε και οι δυο μας
ή κανένας απ’ τους δυο.
Θέλω όταν φταίω να το λέω,
να μπορώ να αντιληφθώ,
Πως άμα κλαίω όταν δε φταίω,
ίσως να φταίω και λίγο εγώ.
Ίσως κανένας μας δε φταίει,
μπορεί να είναι όλα γραφτά,
παιχνίδια να είναι όλα της μοίρας
που δεν αλλάζουν τελικά.
Μα όσοι γκρινιάζουν κι αναστενάζουν,
μήπως κάτι καλό συμβεί,
με όλους τα βάζουν και σου φωνάζουν,
«δεν είχα άλλη επιλογή».
Μα ποιος θα σου πει τι είναι ωραίο,
τι είναι σωστό και ηθικό,
ποιος θα μου πει και τι να κάνω,
τι είναι κακό και τι καλό.
Άμα δε μάθεις ν’ αγαπάς
θα πρέπει να μάθω πρώτα εγώ,
Να σ’ αγαπώ όποιος κι αν είσαι
ή όποιος θέλεις να είσαι εσύ
Θα με μισείς, θα μ’ εκδικείσαι,
που θ’ αγαπώ τόσο πολύ.
Κι όλους αυτούς που θα μ’ αγαπάνε
θα μισείς τώρα εσύ,
Όμως κι αυτοί κακία δεν κρατάνε
και θα σ’ αγαπούν κι αυτοί.
Θα ψάχνεις λοιπόν στα ίδια μέρη
απ’ την αγάπη να κρυφτείς,
Ασφάλεια θα βρεις ξανά στο χέρι
αυτού που σου ‘μαθε να μισείς.
Και ίσως μια μέρα να ξυπνήσεις
με ύφος μελαγχολικό
κι αντί το κενό σου να γεμίσεις,
να ψάχνεις ποιος να φταίει γι’ αυτό.
Που ήρθανε τα πράγματα έτσι
και πήραν άσχημη τροπή.
Να σκεφτείς αυτός που φταίει κλαίει,
και μήπως να κλαίει από ντροπή.
Κι αν το κεφάλι σου το σκύψεις,
το δάκρυ σου να μη φανεί.
Κι άμα στη σκέψη υποκύψεις,
ότι φταις και λίγο εσύ.
Αυτό είναι μια καλή αρχή.
|
To ífos mu lígo chaméno,
lígo melagcholikó,
Ίsos na ftei aftós pu ftei,
ísos na fteo páli egó
Ίsos egó ki aftó pu ftei,
na ‘chume káti tis kinó
Ίsos na fteme ke i dio mas
í kanénas ap’ tus dio.
Thélo ótan fteo na to léo,
na boró na antilifthó,
Pos áma kleo ótan de fteo,
ísos na fteo ke lígo egó.
Ίsos kanénas mas de ftei,
bori na ine óla graftá,
pechnídia na ine óla tis miras
pu den allázun teliká.
Ma ósi gkriniázun ki anastenázun,
mípos káti kaló simvi,
me ólus ta vázun ke su fonázun,
«den icha álli epilogí».
Ma pios tha su pi ti ine oreo,
ti ine sostó ke ithikó,
pios tha mu pi ke ti na káno,
ti ine kakó ke ti kaló.
Άma de máthis n’ agapás
tha prépi na mátho próta egó,
Na s’ agapó ópios ki an ise
í ópios thélis na ise esí
Tha me misis, tha m’ ekdikise,
pu th’ agapó tóso polí.
Ki ólus aftus pu tha m’ agapáne
tha misis tóra esí,
Όmos ki afti kakía den kratáne
ke tha s’ agapun ki afti.
Tha psáchnis lipón sta ídia méri
ap’ tin agápi na kriftis,
Asfália tha vris ksaná sto chéri
aftu pu su ‘mathe na misis.
Ke ísos mia méra na ksipnísis
me ífos melagcholikó
ki antí to kenó su na gemísis,
na psáchnis pios na ftei gi’ aftó.
Pu írthane ta prágmata étsi
ke píran áschimi tropí.
Na skeftis aftós pu ftei klei,
ke mípos na klei apó ntropí.
Ki an to kefáli su to skípsis,
to dákri su na mi fani.
Ki áma sti sképsi ipokípsis,
óti ftes ke lígo esí.
Aftó ine mia kalí archí.
|