Μες της αγάπης σου τον παγωμένο δρόμο
γλιστράω πέφτω και χάνω ότι έχω
γιατί ερωτεύτηκα το λιγοστό σου χρόνο
κι αυτό το λίγο που μου δίνεις δεν αντέχω
Κάνω ταξίδια με ιπτάμενα πατίνια
ψάχνω να βρω στον ουρανό τις απαντήσεις
θυμάμαι μου `πες μέσα σ’ όλη μας τη γκρίνια
αν μοιάσω λίγο με τον ήλιο θα γυρίσεις
Και τώρα φίλος μου έχει γίνει πια ο ήλιος
τον καλοπιάνω να μου δώσει λίγη λάμψη
μα αν πλησιάσω πιο κοντά του θα με κάψει
και αν μ’ άδεια χέρια φύγω εσένα θα πειράξει
είμαι λοιπόν σε μία φάση αυτοθυσίας
για της αγάπης σου τ’ ανόητα τερτίπια
και έχω με σένανε την ίδια απορία
πόσο αξίζει η ατόφια μας αλήθεια
Να γυρίσεις πια στα χέρια μου κοντά δροσιά γλυκιά
γιατί εκεί ψηλά η στρογγυλή φωτιά σε καίει αργά
|
Mes tis agápis su ton pagoméno drómo
glistráo péfto ke cháno óti écho
giatí eroteftika to ligostó su chróno
ki aftó to lígo pu mu dínis den antécho
Káno taksídia me iptámena patínia
psáchno na vro ston uranó tis apantísis
thimáme mu `pes mésa s’ óli mas ti gkrínia
an miáso lígo me ton ílio tha girísis
Ke tóra fílos mu échi gini pia o ílios
ton kalopiáno na mu dósi lígi lámpsi
ma an plisiáso pio kontá tu tha me kápsi
ke an m’ ádia chéria fígo eséna tha piráksi
ime lipón se mía fási aftothisías
gia tis agápis su t’ anóita tertípia
ke écho me sénane tin ídia aporía
póso aksízi i atófia mas alíthia
Na girísis pia sta chéria mu kontá drosiá glikiá
giatí eki psilá i strongilí fotiá se kei argá
|