Πόσο παράξενη είν’ η νύχτα μακριά σου
όλα σου μοιάζουν μα δεν είσαι πουθενά
έχω ξαπλώσει στο κρεβάτι απ’ τη μεριά σου,
το φως ανάβω μα είναι όλα σκοτεινά.
Σύννεφα απλώνει η μοναξιά και για τους δύο.
στάζει στα μάτια μας του χωρισμού το δάκρυ.
εσύ μου λες πως μακριά μου κάνει κρύο
κι εγώ ξαπλώνω απ’ τη μεριά σου στο κρεβάτι
Πόσο παράξενη ειν’ η νύχτα μακριά μου
μου λες κι ακούω στην φωνή σου ένα λυγμό.
στα δύο κόπηκε κι απόψε η καρδιά μου
κόβεται ο δρόμος μας και μοιάζει με γκρεμό
Σύννεφα απλώνει η μοναξιά και για τους δύο.
στάζει στα μάτια μας του χωρισμού το δάκρυ.
εσύ μου λες πως μακριά μου κάνει κρύο
κι εγώ ξαπλώνω απ’ τη μεριά σου στο κρεβάτι
|
Póso parákseni in’ i níchta makriá su
óla su miázun ma den ise puthená
écho ksaplósi sto kreváti ap’ ti meriá su,
to fos anávo ma ine óla skotiná.
Sínnefa aplóni i monaksiá ke gia tus dío.
stázi sta mátia mas tu chorismu to dákri.
esí mu les pos makriá mu káni krío
ki egó ksaplóno ap’ ti meriá su sto kreváti
Póso parákseni in’ i níchta makriá mu
mu les ki akuo stin foní su éna ligmó.
sta dío kópike ki apópse i kardiá mu
kóvete o drómos mas ke miázi me gkremó
Sínnefa aplóni i monaksiá ke gia tus dío.
stázi sta mátia mas tu chorismu to dákri.
esí mu les pos makriá mu káni krío
ki egó ksaplóno ap’ ti meriá su sto kreváti
|