Απόψε, σε δρομάκια της σιωπής,
απόψε, σε παγίδες της βροχής,
σε δίχτυα του θυμού της ενοχής
μπερδεύτηκα.
Σωστό ή λάθος, τι να πω;
Το θέμα είναι πως σ’ αγάπησα αγιάτρευτα.
Σωστό ή λάθος, τι να πω;
Κορμί μου, σ’ ήθελα τυφλά και αθεράπευτα,
μα τώρα εσύ εκεί κι εγώ εδώ.
Ο δικός μας δεσμός, ένα φύλλο στα κύματα,
ο δικός μας δεσμός, μίσος κι εγωισμός.
Μα αυτό το φιλί, που κινούσε τα νήματα,
τι κι αν ήταν πληγή, μου ’χει λείψει πολύ.
Περνάω απ’ το σπίτι το κλειστό,
το φως μας στην εξώπορτα σβηστό,
κι αρχίζω στων “γιατί” τον πυρετό
τα κλάματα.
Σωστό ή λάθος, τι να πω;
Το θέμα είναι πως σ’ αγάπησα αγιάτρευτα.
Σωστό ή λάθος, τι να πω;
Κορμί μου, σ’ ήθελα τυφλά και αθεράπευτα,
μα τώρα εσύ εκεί κι εγώ εδώ.
Ο δικός μας δεσμός, ένα φύλλο στα κύματα,
ο δικός μας δεσμός, μίσος κι εγωισμός.
Μα αυτό το φιλί, που κινούσε τα νήματα,
τι κι αν ήταν πληγή, μου ’χει λείψει πολύ.
|
Apópse, se dromákia tis siopís,
apópse, se pagides tis vrochís,
se díchtia tu thimu tis enochís
berdeftika.
Sostó í láthos, ti na po;
To théma ine pos s’ agápisa agiátrefta.
Sostó í láthos, ti na po;
Kormí mu, s’ íthela tiflá ke atherápefta,
ma tóra esí eki ki egó edó.
O dikós mas desmós, éna fíllo sta kímata,
o dikós mas desmós, mísos ki egismós.
Ma aftó to filí, pu kinuse ta nímata,
ti ki an ítan pligí, mu ’chi lipsi polí.
Pernáo ap’ to spíti to klistó,
to fos mas stin eksóporta svistó,
ki archízo ston “giatí” ton piretó
ta klámata.
Sostó í láthos, ti na po;
To théma ine pos s’ agápisa agiátrefta.
Sostó í láthos, ti na po;
Kormí mu, s’ íthela tiflá ke atherápefta,
ma tóra esí eki ki egó edó.
O dikós mas desmós, éna fíllo sta kímata,
o dikós mas desmós, mísos ki egismós.
Ma aftó to filí, pu kinuse ta nímata,
ti ki an ítan pligí, mu ’chi lipsi polí.
|