Η φωτογραφία (Μια μάνα κλαίει) | I fotografía (Mia mána klei)

Κρατώντας κάποια φωτογραφία,
μια μάνα κλαίει βράδυ πρωί,
βλέπει το γιο της που ‘ναι στα ξένα
και πόσα χρόνια τον καρτερεί.

Η τύχη της, η τύχη της, την έχει δικασμένη
να ζει δυστυχισμένη, στην κάμαρα κλειστή.

Την έχει πάντα για συντροφιά της,
την σφίγγει μέσα στην αγκαλιά,
κυλούν επάνω τα δάκρυά της
και τη στεγνώνει με τα φιλιά.

Η τύχη της, η τύχη της, την έχει δικασμένη
να ζει δυστυχισμένη, στην κάμαρα κλειστή.

Φιλάει το γιο της, που τον κρατάει
η ξελογιάστρα η ξενιτιά,
και με λαχτάρα καρδιοχτυπάει,
τον γυρισμό του προσμένει πια.

Και ίσως να γινούν χαρές τα τόσα βασανά της,
να δει την κάμαρά της και πάλι ανοιχτή.

Kratóntas kápia fotografía,
mia mána klei vrádi pri,
vlépi to gio tis pu ‘ne sta kséna
ke pósa chrónia ton karteri.

I tíchi tis, i tíchi tis, tin échi dikasméni
na zi distichisméni, stin kámara klistí.

Tin échi pánta gia sintrofiá tis,
tin sfíngi mésa stin agkaliá,
kilun epáno ta dákriá tis
ke ti stegnóni me ta filiá.

I tíchi tis, i tíchi tis, tin échi dikasméni
na zi distichisméni, stin kámara klistí.

Filái to gio tis, pu ton kratái
i kselogiástra i ksenitiá,
ke me lachtára kardiochtipái,
ton girismó tu prosméni pia.

Ke ísos na ginun charés ta tósa vasaná tis,
na di tin kámará tis ke páli anichtí.