Γυρίζει ο νους καμιά φορά
στα χρόνια τα φοιτητικά
στη Σαλονίκη.
Έμπαιν’ ο μήνας στα μισά
κι εμείς δεν είχαμε λεφτά
ούτε για νοίκι.
Σ’ ένα τριάρι μια ζωή,
μικροχαρές, μικροκαημοί
με τη ρετσίνα.
Άπλυτα πιάτα στη γραμμή
και κάθε τρίτη Κυριακή
φασίνα.
Κι ήταν τα μάτια καθαρά
κι είχε η καρδιά βιασύνη,
τότε που φτιάχναμε χαρά
κι αδερφοσύνη.
Η πόρτα πάντα ανοιχτή
κι όταν ερχόταν η μικρή
έπεφτε σύρμα.
Ντύναμε το γαμπρό κουτί
κι οι άλλοι μας διακριτικοί
μες στην κουζίνα.
Μετά το Πάσχα μοναχά
πέφταμε μέσα στα χαρτιά,
άδειαζ’ ο δρόμος.
Στο πόδι από το πρωί
και μόνη μας απαντοχή
ο ταχυδρόμος.
Κι ήταν τα μάτια καθαρά
κι είχε η καρδιά βιασύνη,
τότε που φτιάχναμε χαρά
κι αδερφοσύνη.
|
Girízi o nus kamiá forá
sta chrónia ta fititiká
sti Saloníki.
Έben’ o mínas sta misá
ki emis den ichame leftá
ute gia niki.
S’ éna triári mia zoí,
mikrocharés, mikrokaimi
me ti retsína.
Άplita piáta sti grammí
ke káthe tríti Kiriakí
fasína.
Ki ítan ta mátia kathará
ki iche i kardiá viasíni,
tóte pu ftiáchname chará
ki aderfosíni.
I pórta pánta anichtí
ki ótan erchótan i mikrí
épefte sírma.
Ntíname to gabró kutí
ki i álli mas diakritiki
mes stin kuzína.
Metá to Páscha monachá
péftame mésa sta chartiá,
ádiaz’ o drómos.
Sto pódi apó to pri
ke móni mas apantochí
o tachidrómos.
Ki ítan ta mátia kathará
ki iche i kardiá viasíni,
tóte pu ftiáchname chará
ki aderfosíni.
|