Τέλος δεν υπάρχει εδώ, γι’ άλλη μια φορά
χρώματα παράξενα κι άγνωστα νερά
Πόσους δρόμους πέρασα χρόνια στη βροχή
κάτι μέσα μου έλεγε “πάλι απ’ την αρχή..”
Κύματα πελώρια, πάθη αληθινά
της ψυχής τα όρια χάνονται ξανά
Σαν αντικατοπτρισμός, σκόνη και καπνός
της ψυχής τα όρια άδειος ουρανός
Τίποτα στα χέρια μου δεν κρατάει πολύ
όλα για ένα σύννεφο προκαταβολή
Δαίμονες με ξεγελούν πλάσματα φριχτά
φίλα με οξυγόνο μου, κράτα με σφιχτά
Κύματα πελώρια, πάθη αληθινά
της ψυχής τα όρια χάνονται ξανά
Σαν αντικατοπτρισμός, σκόνη και καπνός
της ψυχής τα όρια άδειος ουρανός
|
Télos den ipárchi edó, gi’ álli mia forá
chrómata paráksena ki ágnosta nerá
Pósus drómus pérasa chrónia sti vrochí
káti mésa mu élege “páli ap’ tin archí..”
Kímata pelória, páthi alithiná
tis psichís ta ória chánonte ksaná
San antikatoptrismós, skóni ke kapnós
tis psichís ta ória ádios uranós
Típota sta chéria mu den kratái polí
óla gia éna sínnefo prokatavolí
Demones me ksegelun plásmata frichtá
fíla me oksigóno mu, kráta me sfichtá
Kímata pelória, páthi alithiná
tis psichís ta ória chánonte ksaná
San antikatoptrismós, skóni ke kapnós
tis psichís ta ória ádios uranós
|