|
Φεγγάρι μου ολόγιομο
τη νύχτα ετούτη λιώσε
και τη μεγάλη θάλασσα
ασήμι ολούθε στρώσε
Ασήμωσε και το γιαλό
το μαργαριταρένιο
που σμίγει ο πόνος κι η χαρά
στο κύμα τ’ αφρισμένο
Κι όλα τ’ αστέρια τ’ ουρανού
ν’ ανάψουν πυροφάνι
κι αν μου χαρίζαν το ντουνιά
απόψε δε μου φτάνει
Μονάχα τούτη τη στιγμή
της νύχτας να μη χάσω
σαν το ποστάλι αργοπερνά
τα μάτια να χορτάσω
Μ’ ένα κοχύλι ολόλευκο
ακούω το σφυγμό σου
τα μυστικά σου θάλασσα
που κρύβεις στο βυθό σου
Με τ’ αλαφρό μουρμούρισμα
παράπονο που το `χεις
κάθε καρδιάς το στεναγμό
μονάχα εσύ το νιώθεις
Και στα πελάγη τ’ ανοιχτά
που κυβερνάν οι ανέμοι
να `χω τιμόνι σταθερό
και χέρι που δεν τρέμει
Θάλασσα μέσ’ τον κόρφο σου
να πέσω να πλαγιάσω
μη σε λιμάνι ξεχαστώ
και στη στεριά γεράσω
Κι από σοφράνο ο γαρμπής
με σπρώχνει για το νότο
σαν ξημερώσει να με βρει
το χάραμα το πρώτο
Βγάλε με κύμα στ’ ανοιχτά
βγάλε με και έγια μόλα
κι από φουρτούνα φύλαγε
φύλαγε Άη Νικόλα
|
Fengári mu ológiomo
ti níchta etuti lióse
ke ti megáli thálassa
asími oluthe stróse
Asímose ke to gialó
to margaritarénio
pu smígi o pónos ki i chará
sto kíma t’ afrisméno
Ki óla t’ astéria t’ uranu
n’ anápsun pirofáni
ki an mu charízan to ntuniá
apópse de mu ftáni
Monácha tuti ti stigmí
tis níchtas na mi cháso
san to postáli argoperná
ta mátia na chortáso
M’ éna kochíli olólefko
akuo to sfigmó su
ta mistiká su thálassa
pu krívis sto vithó su
Me t’ alafró murmurisma
parápono pu to `chis
káthe kardiás to stenagmó
monácha esí to nióthis
Ke sta pelági t’ anichtá
pu kivernán i anémi
na `cho timóni statheró
ke chéri pu den trémi
Thálassa més’ ton kórfo su
na péso na plagiáso
mi se limáni ksechastó
ke sti steriá geráso
Ki apó sofráno o garbís
me spróchni gia to nóto
san ksimerósi na me vri
to chárama to próto
Ogále me kíma st’ anichtá
vgále me ke égia móla
ki apó furtuna fílage
fílage Άi Nikóla
|
