Άιντε την νταμίρα, τη νταμίρα
βρε μου την έμαθε μια χήρα
αχ, μ’ έκανε και αλανιάρη
βρε χασικλή και κουρελιάρη.
Ήθελα `μουν αλανιάρης
βρε χασικλή και κουρελιάρη
αχ, να φουμάρω τη νταμίρα
να μη δω στον κόσμο μοίρα.
Άιντε βρε `συ Γιάννη σαν πεθάνεις
βρε το λουλά τι θα τον κάνεις
αχ, θα τον βάλω προσκεφάλι
βρε να φουμάρω και στον Άδη.
Τ’ αλάνια βολτατσάρουνε
τον μάπα να μας πάρουνε
αχ, εμείς δεν τονε δίνουμε
το αίμα μας το χύνουμε.
– Γεια σου Νταλγκά!
– Ε ρε μέγκλα! Ωχ! ωχ! ωχ!
|
Άinte tin ntamíra, ti ntamíra
vre mu tin émathe mia chíra
ach, m’ ékane ke alaniári
vre chasiklí ke kureliári.
Ήthela `mun alaniáris
vre chasiklí ke kureliári
ach, na fumáro ti ntamíra
na mi do ston kósmo mira.
Άinte vre `si Giánni san pethánis
vre to lulá ti tha ton kánis
ach, tha ton válo proskefáli
vre na fumáro ke ston Άdi.
T’ alánia voltatsárune
ton mápa na mas párune
ach, emis den tone dínume
to ema mas to chínume.
– Gia su Ntalgká!
– E re mégkla! Och! och! och!
|