|
Πέρασα το δρόμο, δυνάμωσε η βροχή
Με μάτια από τρόμο σε λάθος εποχή.
Της πόλης τα σκουπίδια μου κρύβουνε το φως
Μα αρχίζει να ξυπνάει ο άλλος μου εαυτός.
Τι ‘ναι αυτό που με τρελαίνει
Που μου απομένει και με κρατά…με κρατά.
Τι ‘ναι αυτό που με τρελαίνει
Με πεθαίνει, με ανασταίνει και με κρατά…με κρατά.
Πέρασα το δρόμο, πέρασες κι εσύ
έκανα μια σκέψη, βγήκε αληθινή.
Ο θόρυβος της πόλης μου παίρνει τα μυαλά
Μα κάτι πιο βαθιά μου, αρχίζει να νικά.
|
Pérasa to drómo, dinámose i vrochí
Me mátia apó trómo se láthos epochí.
Tis pólis ta skupídia mu krívune to fos
Ma archízi na ksipnái o állos mu eaftós.
Ti ‘ne aftó pu me treleni
Pu mu apoméni ke me kratá…me kratá.
Ti ‘ne aftó pu me treleni
Me petheni, me anasteni ke me kratá…me kratá.
Pérasa to drómo, pérases ki esí
ékana mia sképsi, vgíke alithiní.
O thórivos tis pólis mu perni ta mialá
Ma káti pio vathiá mu, archízi na niká.
|
