Δεν θέλω άνθρωπο να δω
Θέλω μονάχη να καθίσω
Να δω τα πράγματα αλλιώς
Κι απ’ την αρχή να σ’ αγαπήσω
Να κάνω πέτρα την καρδιά
Όμως φοβάμαι μη λυγίσω
Το τελευταίο σου το γεια
Είναι που πάω να συνηθίσω
Όλα ο άνθρωπος μπορεί σε μια στιγμή να τα τελειώσει
Μα τη δική μου τη πληγή κανένας δε θα νιώσει
Όλα ο άνθρωπος μπορεί σε μια στιγμή να τα τελειώσει
Μα τη δική μου τη πληγή κανένας δε θα νιώσει.
Βάζω στην πόρτα το κλειδί
Και τρέμω μήπως σ’ αντικρύσω
Δεν θέλω να ‘ρθει η στιγμή
Για μια φορά να σε πουλήσω
Όλα ο άνθρωπος μπορεί σε μια στιγμή να τα τελειώσει
Μα τη δική μου τη πληγή κανένας δεν θα νιώσει
Όλα ο άνθρωπος μπορεί σε μια στιγμή να τα τελειώσει
Μα τη δική μου τη πληγή κανένας δε θα νιώσει.
|
Den thélo ánthropo na do
Thélo monáchi na kathíso
Na do ta prágmata alliós
Ki ap’ tin archí na s’ agapíso
Na káno pétra tin kardiá
Όmos fováme mi ligiso
To telefteo su to gia
Ine pu páo na sinithíso
Όla o ánthropos bori se mia stigmí na ta teliósi
Ma ti dikí mu ti pligí kanénas de tha niósi
Όla o ánthropos bori se mia stigmí na ta teliósi
Ma ti dikí mu ti pligí kanénas de tha niósi.
Oázo stin pórta to klidí
Ke trémo mípos s’ antikríso
Den thélo na ‘rthi i stigmí
Gia mia forá na se pulíso
Όla o ánthropos bori se mia stigmí na ta teliósi
Ma ti dikí mu ti pligí kanénas den tha niósi
Όla o ánthropos bori se mia stigmí na ta teliósi
Ma ti dikí mu ti pligí kanénas de tha niósi.
|