Στης Φουέντε Οβεχούνα την κοιλάδα
κόρη με ξέπλεκα μαλλιά διαβαίνει
και μες σε χρυσαφί λιακάδα
ιππότης πάνω στ’ άλογο προβαίνει
Κρύβετ’ η κόρη μες σε φυλλωσιά
κι είν’ η καρδιά της σαν φτερούγα λαβωμένη
φεγγάρι του ιππότη η αρματωσιά
ήλιος η μορφή του η λαγγεμένη
Κόρη που κρύβεσαι μες στα κλαδιά
την αγάπη ποιος τη σταματάει
ποια θάλασσα, ποια λαγκαδιά
την αγάπη ποιος τη σταματάει
Άλογο δίχως καβαλάρη φεύγει πέρα
κι ένα σπαθί σαν δέντρο ορθό στο χώμα
κόρη που έσπερνες τη μέρα
γυναίκα που θερίστηκες το γιόμα
|
Stis Fuénte Ovechuna tin kiláda
kóri me ksépleka malliá diaveni
ke mes se chrisafí liakáda
ippótis páno st’ álogo proveni
Krívet’ i kóri mes se fillosiá
ki in’ i kardiá tis san fteruga lavoméni
fengári tu ippóti i armatosiá
ílios i morfí tu i langeméni
Kóri pu krívese mes sta kladiá
tin agápi pios ti stamatái
pia thálassa, pia lagkadiá
tin agápi pios ti stamatái
Άlogo díchos kavalári fevgi péra
ki éna spathí san déntro orthó sto chóma
kóri pu éspernes ti méra
gineka pu therístikes to gióma
|