|
Δεν περνάει πάλι η ώρα
τι να κάνεις άραγε τώρα
Μοναξιά μου έχεις γίνει
κι ούτε μια στιγμή δε το είχα έτσι φανταστεί
Τόσες μέρες τόσες νύχτες
δε μιλήσαμε δεν ήρθες
σκέψη είσαι στο μυαλό μου
και ανησυχώ
Πως μου λείπεις πως σε θέλω
πόσο πια θα περιμένω
Τόσες μέρες τόσες νύχτες έχω να σε δω
Δεν περνάει πάλι ο χρόνος
η καρδιά μου έρημος δρόμος
Που να είσαι με ρωτάει
μα τι να της πω
τι να νιώσω πως να αισθανθώ
Τόσες μέρες τόσες νύχτες
δε μιλήσαμε δεν ήρθες
σκέψη είσαι στο μυαλό μου
και ανησυχώ
Πως μου λείπεις πως σε θέλω
πόσο πια θα περιμένω
Τόσες μέρες τόσες νύχτες έχω να σε δω
|
Den pernái páli i óra
ti na kánis árage tóra
Monaksiá mu échis gini
ki ute mia stigmí de to icha étsi fantasti
Tóses méres tóses níchtes
de milísame den írthes
sképsi ise sto mialó mu
ke anisichó
Pos mu lipis pos se thélo
póso pia tha periméno
Tóses méres tóses níchtes écho na se do
Den pernái páli o chrónos
i kardiá mu érimos drómos
Pu na ise me rotái
ma ti na tis po
ti na nióso pos na esthanthó
Tóses méres tóses níchtes
de milísame den írthes
sképsi ise sto mialó mu
ke anisichó
Pos mu lipis pos se thélo
póso pia tha periméno
Tóses méres tóses níchtes écho na se do
|
