Τρελή, που σ’ αγαπάω κι επιμένω
πως υποφέρω να σου εξηγώ
αδιάφορα με παίζεις κι αρρωσταίνω,
δεν φταίει κανένας άλλος, μα εγώ.
Τρελή, που όταν κάνεις την οσία,
ότι δεν ξέρεις τι σου λέω δηλαδή,
μπλοκάρω και ξεχνάω την ουσία,
κακούργα κι είμαι ευαίσθητο παιδί.
Τρελή που σ’ αγαπάω κι επιμένω
ό, τι κι αν κάνεις να το συγχωρώ,
ν’ αλλάξεις τα μυαλά σου περιμένω
και με την αντοχή μου απορώ.
Όταν μου λείπεις, λέω να σε διώξω,
να σου μιλήσω, σκέφτομαι, σκληρά,
κι όταν σε βλέπω με θολώνεις τόσο
και να μιλήσω δεν μπορώ με μια σειρά.
|
Trelí, pu s’ agapáo ki epiméno
pos ipoféro na su eksigó
adiáfora me pezis ki arrosteno,
den ftei kanénas állos, ma egó.
Trelí, pu ótan kánis tin osía,
óti den kséris ti su léo diladí,
blokáro ke ksechnáo tin usía,
kakurga ki ime evesthito pedí.
Trelí pu s’ agapáo ki epiméno
ó, ti ki an kánis na to sigchoró,
n’ alláksis ta mialá su periméno
ke me tin antochí mu aporó.
Όtan mu lipis, léo na se diókso,
na su milíso, skéftome, sklirá,
ki ótan se vlépo me tholónis tóso
ke na milíso den boró me mia sirá.
|