|
Σ’ είδα χθες το βράδυ να κάνεις εμετό
φύγε μου ‘πες φίλε μου πριν γίνει το κακό
μέσα μου κρύβω μόνο μαύρα ξωτικά
μισώ μου ‘πες το σώμα μου κι αρνιέμαι στα τυφλά
κι ουρλιάζω σιωπηλά
κι ουρλιάζω σιωπηλά.
Ήταν πρωί τ’ Αυγούστου κοντά στη ροδαυγή
σκοράριζες τον θάνατο εκεί στη δεξαμενή
και σκούζοντας γι’ αλήθειες που στάζαν πανικό
σε βρήκαν τα μεσάνυχτα ολότελα γυμνό
να καρφώνεις στο κενό
να καρφώνεις στο κενό.
Η Άννα μου ‘πε Παύλο η Αθήνα είναι τρελή
τη νύχτα είναι ολοφώτιστη τη μέρα σκοτεινή
μ’ αγάλματα κομμάτια στα μάτια της τα δυο
τριγύρναε στα μουσεία μ’ ένα μπάσταρδο μωρό
κι ανάμεσα στις πέτρες θυσία τω άγνωστω Θεώ
κόβει η δόλια μάνα τη γλώσσα απ’ το μωρό
τραγουδώντας σ’ αγαπώ
τραγουδώντας…
|
S’ ida chthes to vrádi na kánis emetó
fíge mu ‘pes fíle mu prin gini to kakó
mésa mu krívo móno mavra ksotiká
misó mu ‘pes to sóma mu ki arniéme sta tiflá
ki urliázo siopilá
ki urliázo siopilá.
Ήtan pri t’ Avgustu kontá sti rodavgí
skorárizes ton thánato eki sti deksamení
ke skuzontas gi’ alíthies pu stázan panikó
se vríkan ta mesánichta olótela gimnó
na karfónis sto kenó
na karfónis sto kenó.
I Άnna mu ‘pe Pavlo i Athína ine trelí
ti níchta ine olofótisti ti méra skotiní
m’ agálmata kommátia sta mátia tis ta dio
trigirnae sta musia m’ éna bástardo moró
ki anámesa stis pétres thisía to ágnosto Theó
kóvi i dólia mána ti glóssa ap’ to moró
tragudóntas s’ agapó
tragudóntas…
|
