|
Τα χρόνια μου τα μέτρησα να βρω
το πέρασμα της γης το ιερό,
η αλήθεια εμπρός μας περνά,
κι όποιος την αγγίζει πονά.
Τώρα ξέρω πως κυνηγώ
μίας σβηστής φωτιάς τον καπνό.
Στους κήπους με τα δέντρα τα νεκρά,
της Κυριακής ρωτάω τα παιδιά.
Τώρα ξέρω πως θ’ ακουστεί
μες τη νύχτα μια μουσική.
Μια σκληρή τρελή μουσική,
των γυμνών καιρών αμοιβή.
Η πόλη σαν το φίδι περπατά
με μάτια που δεν βλέπουν μας κοιτά.
Τώρα ξέρω πως δεν μπορεί
η ζωή μας πίσω να `ρθει.
Η αλήθεια μπρος μας περνά
κι όποιος την αγγίζει πονά.
Τώρα ξέρω πως θα ζητώ
μιας σβηστής φωτιάς τον καπνό.
|
Ta chrónia mu ta métrisa na vro
to pérasma tis gis to ieró,
i alíthia ebrós mas perná,
ki ópios tin angizi poná.
Tóra kséro pos kinigó
mías svistís fotiás ton kapnó.
Stus kípus me ta déntra ta nekrá,
tis Kiriakís rotáo ta pediá.
Tóra kséro pos th’ akusti
mes ti níchta mia musikí.
Mia sklirí trelí musikí,
ton gimnón kerón amiví.
I póli san to fídi perpatá
me mátia pu den vlépun mas kitá.
Tóra kséro pos den bori
i zoí mas píso na `rthi.
I alíthia bros mas perná
ki ópios tin angizi poná.
Tóra kséro pos tha zitó
mias svistís fotiás ton kapnó.
|
