|
Βέγιαλα λαλά λεγιά
βάλαλα λεγιά λαλά!
Απ’ της μάνας μου το μήτρα
έχω μάθει ν’ αγρυπνώ
καίω θειάφι μες στη χύτρα
και διαβάζω τον καπνό.
Όποιος ψηλά δεν πέταξε δεν ξέρει τι `ναι κάστρο
κι όποιος το φως δεν άγγιξε ποτέ δε γίνεται άστρο.
Βέγιαλα λαλά λεγιά
βάλαλα λεγιά λαλά!
Την πιστή μου κουκουβάγια
κάθε νύχτα τη ρωτώ
και μασώντας άγια βάγια
σ’ άλλα σύνορα πετώ.
Όποιος τον πόνο γνώρισε θα `χει αδερφό τον πόνο
κι όποιος φοβάται το θάνατο θα τον σηκώνει στον ώμο.
Βέγιαλα λαλά λεγιά
βάλαλα λεγιά λαλά!
Το παλιό μου το κιτάπι
έχει ξεθωριάσει πια
ποιος θυμάται την αγάπη
ποιος πιστεύει σ’ ανθρωπιά;
Μα η αγάπη
θα ξαναζήσει πάλι με τον πόνο της
το γκρέμισμά της πάλι θ’ αντικρίσει
θα δει να χάνονται όλα κι όμως πάντα
με το σκοτάδι μπρος σκοτάδι πίσω της
πάντα και πάλι και ξανά
πάντα θα ζει και πάντα θα `ναι αγάπη.
|
Oégiala lalá legiá
válala legiá lalá!
Ap’ tis mánas mu to mítra
écho máthi n’ agripnó
keo thiáfi mes sti chítra
ke diavázo ton kapnó.
Όpios psilá den pétakse den kséri ti `ne kástro
ki ópios to fos den ángikse poté de ginete ástro.
Oégiala lalá legiá
válala legiá lalá!
Tin pistí mu kukuvágia
káthe níchta ti rotó
ke masóntas ágia vágia
s’ álla sínora petó.
Όpios ton póno gnórise tha `chi aderfó ton póno
ki ópios fováte to thánato tha ton sikóni ston ómo.
Oégiala lalá legiá
válala legiá lalá!
To palió mu to kitápi
échi ksethoriási pia
pios thimáte tin agápi
pios pistevi s’ anthropiá;
Ma i agápi
tha ksanazísi páli me ton póno tis
to gkrémismá tis páli th’ antikrísi
tha di na chánonte óla ki ómos pánta
me to skotádi bros skotádi píso tis
pánta ke páli ke ksaná
pánta tha zi ke pánta tha `ne agápi.
|
