Θολό το βλέμμα μου,
θαμπό απ’ το μεθύσι
και το κορμί μου
ασήκωτο, βαρύ
ποια μοίρα άραγε
έτσι μ’ έχει χτυπήσει
και ποια κατάρα
στη ζωή μου μ’ έχει βρει!
Ποτέ μου δεν περίμενα
η συννεφιά να φτάσει
να μου γκρεμίσει τη χαρά
τον ήλιο να σκεπάσει!
Πικρά είν’ τα χείλη μου
πικρή `ναι κι η ζωή μου
σκληρά τα μονοπάτια της ζωής
ποιος θα πονέσει αχ
για την καταστροφή μου
σ’ αυτή τη σφαίρα
δε μ’ αγάπησε κανείς!
|
Tholó to vlémma mu,
thabó ap’ to methísi
ke to kormí mu
asíkoto, varí
pia mira árage
étsi m’ échi chtipísi
ke pia katára
sti zoí mu m’ échi vri!
Poté mu den perímena
i sinnefiá na ftási
na mu gkremísi ti chará
ton ílio na skepási!
Pikrá in’ ta chili mu
pikrí `ne ki i zoí mu
sklirá ta monopátia tis zoís
pios tha ponési ach
gia tin katastrofí mu
s’ aftí ti sfera
de m’ agápise kanis!
|