|
Καλύτερα με σκούρα ζελατίνα
Να πέφτει μπρος στα πόδια μου το φως
Τη μάνα μου την λέγανε Κατίνα
Και σπίτι μου κι αγάπη μου ο βυθός
Μ’ αρέσουνε τα όμορφα φουστάνια
Που έχουνε στο πλάι τη ραφή
Εκεί μετράω εγώ την περηφάνια
Φαρμάκι όταν στάζει η οροφή
Και πάω και αγαπάω
Αχ – τα πιο μεγάλα αγόρια
Την πόρτα τους χτυπάω
Μετά κοιμάμαι χώρια
Το πρώτο μου φθινόπωρο φανήκαν
Τα κλαράκια μου
Και κάθισα και μέτρησα κι εγώ
Τα φυλλαράκια μου
Στα χέρια τα κουβάλησα τα νιάτα μου
Τα υπάρχοντα
Και φαίνεται του γυάλισα του έρωτα
Του άρχοντα
Κι άλλο τραγούδι δε θα πω
Καλύτερα με σκούρα ζελατίνα
Να πέφτει μπρος τα πόδια μου το φως
Που φόρεσα καινούρια καπαρντίνα
Και μια βροχή δεν έβρεξε ο Θεός
|
Kalítera me skura zelatína
Na péfti bros sta pódia mu to fos
Ti mána mu tin légane Katína
Ke spíti mu ki agápi mu o vithós
M’ arésune ta ómorfa fustánia
Pu échune sto plái ti rafí
Eki metráo egó tin perifánia
Farmáki ótan stázi i orofí
Ke páo ke agapáo
Ach – ta pio megála agória
Tin pórta tus chtipáo
Metá kimáme chória
To próto mu fthinóporo faníkan
Ta klarákia mu
Ke káthisa ke métrisa ki egó
Ta fillarákia mu
Sta chéria ta kuválisa ta niáta mu
Ta ipárchonta
Ke fenete tu giálisa tu érota
Tu árchonta
Ki állo tragudi de tha po
Kalítera me skura zelatína
Na péfti bros ta pódia mu to fos
Pu fóresa kenuria kaparntína
Ke mia vrochí den évrekse o Theós
|
