Οι δρόμοι που βαρέθηκαν την ίδια διαδρομή,
ανέβηκαν στα σύννεφα και γίνανε βροχή
και πέσανε στις θάλασσες και πέσανε στη γη.
Πώς μοιάζεις με τα χρώματα στο φόρεμα της δύσης!
Αυτή θα είναι η πρώτη μας και η στερνή φορά.
Βροχή μου εσύ και ουρανέ που όλο ζητάς ν’ ανθίσεις
μα εγώ δεν είμαι θάλασσα, δεν είμαι ούτε στεριά.
Δεν είν’ η αγάπη ποίημα, δεν είναι προσευχή,
μια λέξη είναι που ντράπηκε στο ψέμα να κρυφτεί
και έπεσε στις θάλασσες και έπεσε στη γη.
Πώς μοιάζεις με τα χρώματα στο φόρεμα της δύσης!
Αυτή θα ειν’ η πρώτη μας και η στερνή φορά.
Βροχή μου εσύ και ουρανέ που όλο ζητάς ν’ ανθίσεις
μα εγώ δεν είμαι θάλασσα, δεν είμαι ούτε στεριά.
Βροχή μου εσύ και ουρανέ που όλο ζητάς ν’ ανθίσεις
μα εγώ δεν είμαι θάλασσα, δεν είμαι ούτε στεριά.
|
I drómi pu varéthikan tin ídia diadromí,
anévikan sta sínnefa ke ginane vrochí
ke pésane stis thálasses ke pésane sti gi.
Pós miázis me ta chrómata sto fórema tis dísis!
Aftí tha ine i próti mas ke i sterní forá.
Orochí mu esí ke urané pu ólo zitás n’ anthísis
ma egó den ime thálassa, den ime ute steriá.
Den in’ i agápi piima, den ine prosefchí,
mia léksi ine pu ntrápike sto pséma na krifti
ke épese stis thálasses ke épese sti gi.
Pós miázis me ta chrómata sto fórema tis dísis!
Aftí tha in’ i próti mas ke i sterní forá.
Orochí mu esí ke urané pu ólo zitás n’ anthísis
ma egó den ime thálassa, den ime ute steriá.
Orochí mu esí ke urané pu ólo zitás n’ anthísis
ma egó den ime thálassa, den ime ute steriá.
|