Μεθάς με φως και μ’ ηλιαχτίδες
κι ύστερα λες πως δεν τις είδες
πουλιά που φεύγουν οι ελπίδες
δάκρυ στεγνό στις βλεφαρίδες.
Ο κόσμος μοιάζει με απάτη
γιορτή που γίνεται αυταπάτη
κι ο έρωτας σφυρί κι αμόνι
πότε μεθά, πότε πληγώνει.
Γιατί είναι ζήτημα αγάπης, που διστάζει
που κάνει ένα βήμα πίσω κι ένα μπρος
πετάει φωτιές, μια ξεψυχάει και μια φωνάζει
φλόγα αναπτήρα που ξεχάστηκε ανοιχτός.
Οι λέξεις κόβουν σαν λεπίδες
κρύβουν φωτιές, κρύβουν παγίδες
μα όταν βρεις φτερά κομμένα
πέφτεις εσύ, πονάς κι εμένα.
Ο κόσμος μοιάζει με λαχείο
κι όμως το χάσαμε κι οι δύο
κι ο έρωτας καρφί που καίει
πότε γελά και πότε κλαίει.
Γιατί είναι ζήτημα αγάπης, που διστάζει
που κάνει ένα βήμα πίσω κι ένα μπρος
πετάει φωτιές, μια ξεψυχάει και μια φωνάζει
φλόγα αναπτήρα που ξεχάστηκε ανοιχτός.
πετάει φωτιές, μια ξεψυχάει και μια φωνάζει
φλόγα αναπτήρα που ξεχάστηκε ανοιχτός.
|
Methás me fos ke m’ iliachtídes
ki ístera les pos den tis ides
puliá pu fevgun i elpídes
dákri stegnó stis vlefarídes.
O kósmos miázi me apáti
giortí pu ginete aftapáti
ki o érotas sfirí ki amóni
póte methá, póte pligóni.
Giatí ine zítima agápis, pu distázi
pu káni éna víma píso ki éna bros
petái fotiés, mia ksepsichái ke mia fonázi
flóga anaptíra pu ksechástike anichtós.
I léksis kóvun san lepídes
krívun fotiés, krívun pagides
ma ótan vris fterá komména
péftis esí, ponás ki eména.
O kósmos miázi me lachio
ki ómos to chásame ki i dío
ki o érotas karfí pu kei
póte gelá ke póte klei.
Giatí ine zítima agápis, pu distázi
pu káni éna víma píso ki éna bros
petái fotiés, mia ksepsichái ke mia fonázi
flóga anaptíra pu ksechástike anichtós.
petái fotiés, mia ksepsichái ke mia fonázi
flóga anaptíra pu ksechástike anichtós.
|