Πώς το βάσταξε η καρδιά σου, κι άφησες βρε τα παιδιά σου,
μες στους δρόμους τα καημένα, ορφανά και λυπημένα,
μες στους δρόμους τα καημένα, ορφανά και λυπημένα.
Ο καημός τους δεν περνάει, πάντα θα σε τυραννάει,
και στο νου σου θα τα βάζεις και βαριά θ’ αναστενάζεις,
και στο νου σου θα τα βάζεις και βαριά θ’ αναστενάζεις.
Ενοιά σου δε θα γλιτώσεις, σαν κεράκι βρε θα λιώσεις,
θα θυμάσαι τα παιδιά σου και θα κλαίει η καρδιά σου,
θα θυμάσαι τα παιδιά σου και θα κλαίει η καρδιά σου.
Πάντα θα παραπονιέσαι, θα φωνάζεις, θα κτυπιέσαι,
και θα λες το νου μου χάνω, τα παιδιά μου κι ας πεθάνω,
και θα λες το νου μου χάνω, να τα βρω και ας πεθάνω.
|
Pós to vástakse i kardiá su, ki áfises vre ta pediá su,
mes stus drómus ta kaiména, orfaná ke lipiména,
mes stus drómus ta kaiména, orfaná ke lipiména.
O kaimós tus den pernái, pánta tha se tirannái,
ke sto nu su tha ta vázis ke variá th’ anastenázis,
ke sto nu su tha ta vázis ke variá th’ anastenázis.
Eniá su de tha glitósis, san keráki vre tha liósis,
tha thimáse ta pediá su ke tha klei i kardiá su,
tha thimáse ta pediá su ke tha klei i kardiá su.
Pánta tha paraponiése, tha fonázis, tha ktipiése,
ke tha les to nu mu cháno, ta pediá mu ki as petháno,
ke tha les to nu mu cháno, na ta vro ke as petháno.
|